Antoni z Padwy, Antoni Padewski właściwie Ferdynand Bulonne (ur. 1195 w Lizbonie, zm. 13 czerwca 1231 w Arcelli k. Padwy) - włoski teolog, franciszkanin, pochodzenia portugalskiego, święty Kościoła katolickiego, prezbiter i doktor Kościoła. Pochodził z bogatej, szanowanej rodziny. Ochrzczono go imieniem Ferdynand. Przed 20 r.ż. wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna. Studiował dzieła klasyków łacińskich i święte księgi. Ponieważ ciągłe wizyty krewnych utrudniały mu skupienie się na nauce, poprosił w końcu przełożonych o przeniesienie do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze (ówczesnej stolicy Portugalii). W 1219 otrzymał święcenia kapłańskie. Kiedyś przez przypadek poznał pięciu franciszkanów podążających do Maroko aby nauczać muzułmanów. Ferdynand był pod wrażeniem ich prostego, ubogiego, ale jakże pogodnego stylu życia. Rok później otrzymał wieści, że zginęli oni śmiercią męczeńską. W 1220 wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych), przyjął imię Antoni i rozpoczął studiowanie myśli św. Franciszka. Studiował Pismo Święte, udzielał się w pracy duszpasterskiej i kaznodziejskiej. Jego kazania stały się sławne. Szczególny dar wymowy gromadził przy nim wielkie tłumy. Wkrótce wyruszył do Maroka, aby tam nauczać. Jednak choroba nie pozwoliła mu kontynuować podróży. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forli' we Włoszech. Następnie przełożeni wysłali go w celu głoszenia Ewangelii w Lombardii. Antoni pracował też jako wykładowca na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie. Pracował też jako wysłannik kapituły do papieża Grzegorza IX, który nazwał jego kazania szkatułką Biblii i nakazał mu pisać kazania na dni świąt. 30 maja 1227 mianowano go prowincjałem obszaru Emilia-Romania. Przez trzy kolejne lata Antoni pisał też kazania niedzielne. W czerwcu 1230 papież zwolnił go z tych obowiązków. Antoni osiadł w klasztorze Świętej Marii w Padwie. Następnego roku ciężko zachorował na puchlinę wodną i zmarł mając 36 lat. Za życia zwano go młotem na heretyków Był jednym z najbardziej cenionych kaznodziei XIII w.; elokwentny, ze świetną pamięcią, szeroką wiedzą i silnym, czystym głosem. Uważa się, że pewnej nocy Dzieciątko Jezus odwiedziło Antoniego, ucałowało i powiedziało jak bardzo go kocha. Dlatego też świętego przedstawia się często z Dzieciątkiem na ręku.

Kult

Przypisuje się mu wiele cudów, dzięki którym jest powszechnie wielbiony na całym świecie. Gdy po trzydziestu latach otwarto jego trumnę, ciało uległo całkowitemu rozkładowi poza językiem. Wyglądał on zupełnie jak u osoby żyjącej.

Na miejscu grobu św. Antoniego - Il Santo - wznosi się potężna bazylika, jedno z najbardziej popularnych sanktuariów w Europie.

Kanonizacja

Jego proces kanonizacyjny jest najkrótszym w historii Kościoła katolickiego, kanonizowany 30 maja 1232 przez papieża Grzegorza IX (ogłoszony świętym 352 dni po śmierci). 16 stycznia 1946 papież Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła. Jego wspomnienie lub święto w Kościele katolickim obchodzone jest 13 czerwca i jest hucznie obchodzone w Lizbonie.

Patronat

Święty Antoni jest patronem osób i rzeczy zaginionych, wielu miast (m.in. Lizbony, Padwy), parafii oraz kościołów na całym świecie, franciszkanów, antoninek oraz wielu bractw; dzieci, górników, małżeństw, narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych.

Ikonografia

W ikonografii św. Antoni przedstawiany jest w habicie franciszkańskim; nieraz głosi kazanie, czasami trzyma Dziecię Jezus. Jego atrybutami są: księga, lilia, serce, ogień - symbol gorliwości, bochen chleba, osioł i ryba.

Patronat w Polsce

• Parafie pod wezwaniem św. Antoniego Padewskiego
• patron miast:
• • Jasło (od 1998), w którym znajduje się sanktuarium (kościół prowadzony przez oo Franciszkanów)
  • Lublin
  • Rybnik
  • Brodnica